Ailesi, şiirle ilgilenen ve müftüler yetiştiren köklü bir geçmişe sahiptir. Dedesi, Tripoliçe müftüsü Abdülhalim Efendi, 1820 isyanında halkı isyancılara karşı savunmuş ve bu yüzden hayatını kaybetmiştir. Babası Yahyâ Sezâi Efendi de önemli bir edebi mirasa sahipti. Annesi ise Niyâzî-i Mısrî'ye kadar uzanan bir soydan gelmektedir.

Ahmed Hikmet, ilk eğitimini İstanbul’da aldıktan sonra Galatasaray Sultânîsi’nde okumuş ve buradan mezun olmuştur. Hariciye Nezâreti’nde memuriyete başlamış, ardından yurt dışına görevli olarak gitmiştir. 1893-1895 yıllarında Atina, Pire, Poti ve Kerç’te şehbenderlik yapmıştır. Eğitim alanında da başarılı olan Hikmet, Galatasaray Sultânîsi’nde ve Dârülfünun Edebiyat Fakültesi’nde öğretmenlik yapmıştır. 1912’de Türkçülük hareketine katılmış ve Türk Derneği ve Türk Yurdu Cemiyeti gibi kuruluşlarda yer almıştır. Ayrıca, Türk-Macar dostluğunu pekiştiren birçok faaliyet yürütmüştür.

Ahmed Hikmet, edebi kariyerine Servet-i Fünûn dergisinde başlamış ve burada yazdığı yazılarla dikkat çekmiştir. Özellikle "Leylâ yâhud Bir Mecnunun İntikamı" adlı uzun hikâyesi onun ilk telif eseridir. Ayrıca, "Hâristan ve Gülistan" gibi eserlerinde ferdî ve estetik kaygıları ön plana çıkarmıştır. Edebiyat dünyasında önemli bir figür olan Hikmet, aynı zamanda Türkçülük anlayışını eserlerine yansıtmış ve millî meseleleri işlemiştir.

Eserleri arasında Leylâ yâhud Bir Mecnunun İntikamı (1891), Hâristan ve Gülistan (1917), Kadın Oyuncak Değildir (1920), Çağlayanlar (1938), Gönül Hanım (1920) gibi eserler yer almaktadır. Ayrıca, Parmantiye yahut Patates (1890) gibi çevirileri de bulunmaktadır.

Ahmed Hikmet, 19 Mayıs 1927’de vefat etmiş ve Maçka Şeyhler Mezarlığı’na defnedilmiştir. Eserleri, onun hem edebi hem de millî duygularını yansıtan önemli birer belge olmuştur

Kaynakça:https://islamansiklopedisi.org.tr/muftuoglu-ahmed-hikmet