İskendernâme, Ahmedî'nin en önemli eserlerinden biri olup, Türk edebiyatında büyük bir yer tutar. 1390 yılında yazılmaya başlanan eser, 1410 yılına kadar çeşitli eklemelerle tamamlanmış, dolayısıyla farklı yazma nüshalarında bazı varyasyonlar bulunmaktadır. Eser, Osmanlı İmparatorluğu'nun ilk yıllarına dair önemli bilgiler sunan tarihi bir mesnevi olup, özellikle Osmanlı sultanlarını konu alır.

Eserin Mevlid ve Dâstân-ı Tevârîh-i Mülûk-i Âl-i Osmân bölümleri, hem eserin içerik bakımından zenginliğini hem de dönemin siyasi yapısını gözler önüne serer. "Mevlid" bölümü, özellikle dini ve ahlaki temalar işlerken, "Dâstân-ı Tevârîh-i Mülûk-i Âl-i Osmân" bölümü Osmanlı İmparatorluğu'nun ilk dönem hükümdarlarının öykülerini anlatır.

Eser, Sultan I. Bayezid’in oğlu Emîr Süleyman’a sunulmuş olup, bu da eserin dönemin hükümdar çevrelerinde kabul görmesini ve önemli bir kaynak olmasını sağlamıştır. Bugüne kadar Türkiye'de 32 yazma nüshası bulunmuş, ayrıca yurt dışında da pek çok kopyası olduğu anlaşılmaktadır. Bu durum, İskendernâme'nin geniş bir okuyucu kitlesi tarafından beğenildiğini ve okunduğunu gösterir.

İsmail Ünver'in İstanbul Üniversitesi Kütüphanesi'ndeki nüshanın faksimilesini yayımlaması ve Yaşar Akdoğan’ın eserin mi'râciye kısmını neşretmesi, bu önemli eserin günümüzdeki ulaşılabilirliğini artıran çalışmalardır. Ayrıca halk için yapılan İskendernâme'den Seçmeler yayımlanması, eserin halk edebiyatı ile de ilişkilendirildiğini ve geniş bir kitleye hitap ettiğini gösterir.

Kaynakça :AHMEDÎ - TDV İslâm Ansiklopedisi